مرداد ۲۸، ۱۳۹۰

جنگ های انحصار وراثت

سی سی دیوانه بود. خواهر زاده هاش صداش میکردن خاله سی سی. دیوانگی های سی سی شاید یه مقدارش ژنتیکی بود. یعنی خب پدرشان هم ییهو دچار جنون ِ آنی میشده و بچه ها را مفصل میزده، تهدید میکرده که میندازتشون تو تنور. این اخلاقیاتش از دوره ی افسریش باهاش مونده بود. بعدا ناظم مدرسه میشه. چشمهاش ذاغی بود، گوشهاش درشت بود، دماغش گنده بود، لبهاش کلفت بود، اخمش شدید بود، همه ی خصوصیات یه ناظم رعب انگیز رو داشت. بعد تو خونه هم هنوز ناظم مآبی میکرد. سی سی بچه ی آخر بود، همیشه بغل خواهر بزرگه بود. و زندگی مجموعه ای بود از رقابت ها برای به دست آووردن دل پدر مادرو دعوا و رقابت و کتک خوردن. بعد اینطوری شد که بزرگ که شدند، سی سی از خواهر بزرگه بدش میامد و خواهر بزرگه از سی سی متنفر بود.
یعنی نسل قبلی تو روابط خواهر برادری ریده اند. من نمیشناسم فک فامیلی که یه گوشه اش دعوا نباشه. بعضی موقعا، یعنی بیشتر موقعا دعوا سر ِ پوله. بعضی موقع ها مثل ِ مورد سی سی دعوا سر بزن بزن های دوره ی کودکیه. بعد بزرگ شده بودن، رقابت های بچگی ِ خودشان تمام شده بود، حالا سر بچه هایشان هم با هم رقابت میکردند. در ظاهر خواهر بودند اما در باطن فقط میخواستند به آن یکی برتری خودشان رو اثبات کنند. سر اینکه عن دماغ بچه ی من خوشگلتر است دعوا میکردند و به هم میپریدند. بعد شیش سال قهر میکردند، و از خاله و دائی احوال هم رو جویا میشدند، نه از سر دلتنگی، از سر اینکه بدانند دیگری نکنه گهی خورده باشد که این یکی جا بماند.
دعوای عظیم اول، سر فوت مادرشان پیش آمده بود. سر اینکه با پدر چه کنند و کجا بمونه و خب الحمدالله پدر نظامی مآب زنده بود و هارت و پورت میکرد که خونه ام میمونم و پرستار میخوام. کم کم گفت پرستار را بلکه صیغه کنم که از برهوت خارج شم. سر همان پرستار هم یک جنگ عظمایی کردند و گیس هم را کشیدند خواهرها و آن میان پدر نظامی مآب هم پشماش ریخت و ترسید و بیخیال صیغه شد.
دعوای عظیم بعدی وقتی پیش آمد که پدر هم فوت شد و خواهرها خوب پریدند به هم. خداوند ارث را برای دعوای خانوادگی قرار داد. یکی شان میخواست انحصار وراثت بگیرد و یکی شان میگفت تو دست به مال اموال پدرم نزن سلیطه. خواهر بزرگه میگفت ریدی، من سهمم رو میخوام، خواهر کوچیکه میگفت پدسگ خونه ی پدری رو نمیفروشم. بعد شیش ماه تف برای هم ننداختند و نزدیک سالگرد فوت پدرشان که شد خواهر کوچیکه فهمید اگر انحصار وراثت رو سر یک سال درست نکنند، یک مالیات کلفتی باید به دولت فخیمه بدهند. بنابراین کاغذها امضاء شد و قرار شد خانه رو بفروشند. اینبار خواهر بزرگه گفت شماها ریدید و من خونه ی پدری رو نمیفروشم که اشک همه ی شما گداصفتان دربیاد. آن وسط برادر قلچماق ِ زالو صفت فریادش به هوا بود که من سهمم دو برابر است و اصلا بابا میخواست کلا خانه را به نام من کنه، و اگر طبق خواسته ی اون مرحوم بخوایم عمل کنیم بهتره خونه رو به نام من کنید. خواهر کوچیکه افسانه ی خانه ی پدری و آن الم شنگه ی شیش ماه قبلش در باب نگهداری از میراث ِ خانوادگی را یادش رفته بود و هم را جر مفصلی دادند تا خواهر بزرگه پس از چزاندن همه، راضی به فروش شد. پولش را هر کس برداشت رفت زد به یک زخمی، یکی داد پول بالای قرض های قمار شوهر الکلی اش، یکی یک آپارتمان خرید تا هر وقت با شوهره دعواش شد بزاره بره و هیچ وقت نرفت، یکی قرض و قوله های عقب وام خانه اش را داد، یکی هم ریخت به پای فرستادن توله هایش به خارجه، که بلکه بچه هایش که از کودنی باسن را نمیتوانستند به تنهایی پاک کنند، در لندن دکتر شوند. و توصیه ی من به شما این است که در لندن دکتر نروید اگر از این تخمه و ترکه اند.

۴ نظر:

pary kateb گفت...

درود
خواستم پس از مدتها باصدا بخونمتون رفیق

بیکارالدوله گفت...

خانواده پدری ما هم بعد از تقسیم میراث پدریشان که به هر کدام چٌٍٍس تومان بیشتر نرسید 9 سالی میشود که روی همدیگر ندیده اند

ناشناس گفت...

سلام

اینجا را ببین

www.cyclope.blogfa.com

ناشناس گفت...

جالب نوشتی، اما سبکت در حین نوشتن عوض میشه و اذیت میکنه.
دکتر
از لندن!